sui generis
ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος
ενώ και η βλακεία σκοτώνει σε συνδυασμό με ατυχία
στα μέρη μου ο πόλεμος σαν φαρ ουέστ ή θα γινότανε με πορτοκάλια ή με σύριγγες. αυτά παράγουμε καλά είπες
οι μετανάστες συνηφασμένοι με τον κίνδυνο; ναι, αλλά όχι απαραίτητο αν το καλοσκεφτείς
το μωβ χιονισμένο κλαμπ, την αλήθεια μας στο ιτζ πιλάφ, στα όνειρα που σου ψιθύρισα
σε βλέπω αυτές τις μέρες σε διάφορα σχέδια με κορυφαία Δώρα εκείνο το σικάτο κοντό μαλλάκι και με την αισθηση της λήθης απλά να κοιτάει, απλά να κοιτάει..
το μαύρο όμως υπάρχει αλλά και δεν είναι
μη γελάς. κλαίω. κράτα τα μακριά. σου πάνε
είμαι βαριά λαβωμένος. καλύτερα να μην περάσεις
μοναξιές του messenger, μπλε του θανάτου, η φλογέρα του παγοδρομίου.
το τηλέφωνο που κέρδιζα στον Θανάση, κερδίζω στα χαρτιά Θεέ μου. . αλήθεια, εσύ εχτές πώς τα πήγες; έχασες;
εμπόδια παντού, του χρόνου καψουρεμένος λέει, δεν σε πέτυχα σήμερα, το καρναβάλι πάλι,
η θεία δίκη ειναι τόσο θεία και τόσο δίκη, μίλα μου, λιγώ, αυτή η σιωπή με σκοτώνει
Σε κόβουν στα δύο αυτά που μόνο με έναν μοιράστηκες
ξεπόνεσα, μ’απαρηγόρητος μένω εδώ
Αχαγιά! κοτοπετσιάζω, χρυσές λύρες,
ατάκες απο κηδείες, η χοληστερίνη πέφτει, η τρέλα δεν πέφτει, τουλάχιστον θυμάμαι αυτά που χρωστάω. Αχαγιά!
Και Λακκόπετρα. Το χρέος μου προς τη φωτιά το πλήρωσα. Την κράτησα ζωντανή για τον επόμενο. Τώρα περιμένω ένα νεύμα σου για να δω κι’εγώ λίγο πως θα πορευθώ. Η αληθινή τέχνη οφείλει μόνο ένα πράγμα τελικά. Να είναι αληθινή. Να τιμά με άλλα λόγια το όνομά της. Θα επανέλθω.
το αίμα ανεβαίνει στο κάτω κεφάλι, του παιδιού είναι το πούρο;