Κελαηδίσματα

Απόψε ειναι απίθανη η σιγή
Όχι! Ο Κάιν μόλις ξανάρχισε το ρυθμικό του θρήνο
Ανυσηχεί. Αιώνια τώρα
Άλλαξε το μοτίβο ξεκλειδώματος στα μέτρα σου
Θέλει να πιστεύει πως σε πρόσεξε αρκετά
Όταν φαινόταν ασήμαντο
Τότε λέω, που φαινόταν ασήμαντο
Ναι..και που λες…
Το παγωμένο παιδικό αυτάκι του ταξίδευε εξωτικά με νταλίκες και μηχανές, μια ουρά να χάνεται και μια τυφλή σιγουριά. Εσύ μπροστά σε θεόρατους χρωματιστούς πάγκους και η χαρά να ξεχυλίζει ένα γύρω οι καθρέφτες
Ξέρει. Ξέρει σου λέω.
Νιώθει άτρωτος σαν απο καιρό, και του ήταν πάντα ανεξήγητα γνώριμο ένα τέτοιο βράδυ
Δεν πρέπει να στο ‘χε πει ή δεν τ’άκουσες
Μπα. Μαλακία δικιά μου
Απόψε ειναι απίθανη η σιγή.
Ανυσηχεί
Δεν θα’πρεπε
Σαν μάνα σε διαβάσεις πεζών, σαν τη σταγόνα μέσα στο ξεμάτιασμα, όπως η Θωριά σου
Κλιτή, με την κτητική της
Να αναφέρεται σε κάτι με τ’όνομά του