Είναι σαν να θες να γραψεις πανω σ’ένα τραγούδι που ποτέ σου δεν πρόσεξες.
Ένα τραγούδι που πιανει το χέρι της αποψινής Νύχτας σφιχτά και σε πάει βόλτα απο έναν σκοτεινό δρομάκο.
Σαν αεροφωτογραφία λοιπόν, όπου και αυτή η αδιακρισία δικαιώνεται.
Και σε γάμο καλεί τις χαμένες στιγμές μας.
Αδύνατον να μην προσδοκώ. Θα χανόταν το τέμπο Της. Διαβάζεται κι’ανάποδα, έ;